Op eigen benen en in ons nakie.
Door: Kiki
Blijf op de hoogte en volg Kiki
28 April 2016 | Japan, Sendai
Terwijl jullie nog volop proostten op WimLex deden wij hele andere dingen....
We zijn met de trein naar de bergen gereden waar een heiligdom ligt. Een wandelroute 400 meter recht omhoog, langs rotsen met grotten tussen eeuwenoude cederbomen door, helemaal naar boven tot je naast de toppen liep, op weg naar het uitzicht. De route was bezaaid met beelden, offers en schrijntjes. Het zonlicht filterde prachtig door alle kleuren bladeren heen. Het was magisch!!!
Met trillende benen weer terug in de boemeltrein.
We hebben ons 'thuis ' opgefrist, de kids achter de tablet gezet en ons 1 deur verder begeven, waar een restaurant verstopt zat. Een houten gebouwtje, geen menukaart geen ramen, slechts de naam van het restaurant in prachtige reliefkarakters naast een klein deurtje.
Schoenen uit, een hokje in van papieren schuifdeuren. De menukaart was niet te lezen, ik wist niet eens welke kant ik boven moest houden, dus maar gewoon het 6 gangen menu dus chef besteld. We werden bediend door een dame met een gulle, warme lach en een diepe buiging.
Niet alles was lekker,maar zeker bijzonder, en prachtig geserveerd, extreem vers en op kunstig keramiek gedrapeerd. We aten kogelvis, bonito, inktvisingewanden, verse bamboe en nog veel meer. Bij elk gerecht andere sake. Fantastisch!!
Ik zat later op bed nig na te genieten toen ik heen en weer zwaaide. Ik dacht dat het de sake Was, maar Alan feliciteerde me met m'n eerste aardschok.... Brrrr, heel gek gevoel. De kinderen sliepen er gewoon doorheen.
Gisteren in de bus naar vulkaangebied, welja, na de aardschok kan dat er wel bij, om een typisch Japanse traditie mee te maken; een bezoek aan een onsen! Oftewel, een heet thermaal bad verwarmd door vulkanische warmte.
Alan en de jongens konden met mijn oom mee, maar ik moest in de vrouwenafdeling in m'n blootje mijn eigen weg vinden door kleedruimte, rusthal, spoelruimte en weet ik wat.... Als je de bordjes op de deuren niet kunt lezen Is dat best spannend! Ik moest enigszins krampachtig het bad in en uit want de tatoeage op mijn rug en enkel mochten pertinent niet gezien worden! Na een diepe buiging mocht ik als bij uitzondering van de receptionist het bad in. Ik kon dus niet eerst m'n enkels en polsen op temperatuur laten komen maar moest direct het 45 graden bad in. Er dreven citroenen in, alsook wat Japanse bejaarden. Medium- rare kwam ik eruit.
De jongens vonden het raar,maar voelden zich volgens mij wel deel van iets bijzonders. Ik hadden zoooo graag die blote, witte billetjes gezien in dat stomende buitenbad....
Nu Is mijn oom vertrokken en moeten we op eigen benen staan. Best spannend! Vandaag met de bullet-trein naar Kyoto. De stations zijn ongekend ; onlogisch, druk, onleesbaar en hectisch. Ik hoop dat we in Kyoto uitkomen en niet 800 km verderop....
We zijn met de trein naar de bergen gereden waar een heiligdom ligt. Een wandelroute 400 meter recht omhoog, langs rotsen met grotten tussen eeuwenoude cederbomen door, helemaal naar boven tot je naast de toppen liep, op weg naar het uitzicht. De route was bezaaid met beelden, offers en schrijntjes. Het zonlicht filterde prachtig door alle kleuren bladeren heen. Het was magisch!!!
Met trillende benen weer terug in de boemeltrein.
We hebben ons 'thuis ' opgefrist, de kids achter de tablet gezet en ons 1 deur verder begeven, waar een restaurant verstopt zat. Een houten gebouwtje, geen menukaart geen ramen, slechts de naam van het restaurant in prachtige reliefkarakters naast een klein deurtje.
Schoenen uit, een hokje in van papieren schuifdeuren. De menukaart was niet te lezen, ik wist niet eens welke kant ik boven moest houden, dus maar gewoon het 6 gangen menu dus chef besteld. We werden bediend door een dame met een gulle, warme lach en een diepe buiging.
Niet alles was lekker,maar zeker bijzonder, en prachtig geserveerd, extreem vers en op kunstig keramiek gedrapeerd. We aten kogelvis, bonito, inktvisingewanden, verse bamboe en nog veel meer. Bij elk gerecht andere sake. Fantastisch!!
Ik zat later op bed nig na te genieten toen ik heen en weer zwaaide. Ik dacht dat het de sake Was, maar Alan feliciteerde me met m'n eerste aardschok.... Brrrr, heel gek gevoel. De kinderen sliepen er gewoon doorheen.
Gisteren in de bus naar vulkaangebied, welja, na de aardschok kan dat er wel bij, om een typisch Japanse traditie mee te maken; een bezoek aan een onsen! Oftewel, een heet thermaal bad verwarmd door vulkanische warmte.
Alan en de jongens konden met mijn oom mee, maar ik moest in de vrouwenafdeling in m'n blootje mijn eigen weg vinden door kleedruimte, rusthal, spoelruimte en weet ik wat.... Als je de bordjes op de deuren niet kunt lezen Is dat best spannend! Ik moest enigszins krampachtig het bad in en uit want de tatoeage op mijn rug en enkel mochten pertinent niet gezien worden! Na een diepe buiging mocht ik als bij uitzondering van de receptionist het bad in. Ik kon dus niet eerst m'n enkels en polsen op temperatuur laten komen maar moest direct het 45 graden bad in. Er dreven citroenen in, alsook wat Japanse bejaarden. Medium- rare kwam ik eruit.
De jongens vonden het raar,maar voelden zich volgens mij wel deel van iets bijzonders. Ik hadden zoooo graag die blote, witte billetjes gezien in dat stomende buitenbad....
Nu Is mijn oom vertrokken en moeten we op eigen benen staan. Best spannend! Vandaag met de bullet-trein naar Kyoto. De stations zijn ongekend ; onlogisch, druk, onleesbaar en hectisch. Ik hoop dat we in Kyoto uitkomen en niet 800 km verderop....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
