Eten en andere gekkigheid

Mijn hele familie heeft een bijzondere eigenschap ; we zijn ongelooflijk sterk aangetrokken tot onbekend voedsel. ( en eten in zijn algemeenheid) We brengen dan ook steevast etenswaren van ons vakantieland mee als kadootje. Geen t shirts, sleutelhangers of petten, nee, alleen maar eten. Alan weet al 15 jaar dat ik af en toe op vakantie even ALLEEN naar de supermarkt moet. Ik kan mij in het buitenland uren vermaken met het betasten en besnuffelen van potjes, pakjes en zakjes. In mijn hoofd heb ik alle ingrediënten voor een nieuw gerecht al gecombineerd.
Japan is dus een absolute kwelling! Eten en alles wat eromheen hoort, de rituelen en ceremonies, Is het hoogste goed. Gecombineerd met hun dwangmatige hang naar perfectie Is hier een eetcultuur ontstaan die zijn weerga niet kent! Elke hoekje in stations Is gereserveerd voor eten en snacken. In de hoofdstraat zijn winkels die op juweliers lijken,maar in feite koekjes verkopen. Prachtig verlichte vitrines waarin een gebakje ligt te pronken, kunstig ingepakte kadoos, 3 soorten papier, 2 strikken, een venstertje, een gekalligrafferd kaartje erop, met daarin 4 apart verpakte koekjes. Een keizer waardig. En denk nu niet dat dit in de P.C. Hooftstraat van Tokyo ligt, nee, om de 4 winkels zie je zo'n gebaksjuwelier. En ook de 'gewone' kioskjes zijn een lust voor het oog, daar kan de Bijenkorf nog een puntje aan zuigen!
Verder houden de Japanners van, in onze tongen, bijzondere smaakcombinaties. Terwijl ik dit schrijf, eet ik als snack reepjes camembert geperst tussen flinterdunne gedroogde vis. En het Is heeeerlijk!! Ik eet elke avond een pakje.....Ook de chips met chocolade Is eigenlijk verdomd goed bedacht.
De groene thee- kitkat doet het goed bij de jongens, sowieso kun je hier alles, maar dan ook alles, in matcha-smaak krijgen!
Wat even bijzonder Is echter, Is dat het ' not done ' Is om op straat of in het openbaar te eten. En dus doe je dat als autoriteitsgevoelige Japanner ook niet. Op het station vind je dus tientallen stalletjes met vers voedsel, niemand eet het daar. Alles moet mee naar huis. Zo vreemd! We kochten ijssoesjes, maar die kregen we mee in een dicht geplakte doos met een mini koelelementje erin.
Nodeloos om te zeggen dat Japan een behoorlijk aandeel heeft in de mondiale afvalberg...

Waarschijnlijk snapt alleen mijn familie waarom dit een kwelling Is....
Zij snappen de frustratie van het niet eens kunnen proberen van 20% van het aanbod; de hele dag pak ik eetbare producten op om me vervolgens te realiseren dat het simpelweg niet meer in m'n maag past. Ik heb vandaag 40 euro uitgegeven in de supermarkt aan snacks en nog moest ik ienemienemutte spelen om producten achter te laten. Het Is zwaar hier!